معنی تارک نشین در لغت نامه دهخدا

کسی که بتارک جای دارد. بالانشین. بلندپایه. رفیع. والامقام:، زمین را منم تاج تارک نشین، ملرزان مرا تا نلرزد زمین.، نظامی

معنی تارک نشین در فرهنگ لغت هوشیار

کسی که بتارک جای دارد بالا نشین، بلند پایه والا مقام

معنی تارک نشین در فرهنگ فارسی معین

بالانشین، بلندپایه، والامقام

معنی تارک نشین - جستجوی لغت در جدول جو

تارک نشین(اَ صَ)

لغت نامه دهخدا

تارک نشین

فرهنگ لغت هوشیار

تارک نشین((رَ. نِ))

فرهنگ فارسی معین

تاک نشان

آنکه درخت انگور می کارد، برای مثال بودم آن روز در این میکده از دردکشان / که نه از تاک نشان بود و نه از تاک نشان (جامی - ۴۰۱)

فرهنگ فارسی عمید

خاک نشین

کسی که بر روی خاک می نشیند، کنایه از خاکسار، کنایه از بدبخت

فرهنگ فارسی عمید

تاریک نشان

(نِ)

اصطلاح قالی بافی است (در کرمان)

لغت نامه دهخدا

چابک نشین

چالاک. کسی که چابک و سبک نشیند و خیزد. خوش ادا:
چنان چابک نشین بود آن دلارام
که برجستی برین مقدار ده گام.
نظامی (خسرو و شیرین)

لغت نامه دهخدا

تاک نشان

(اَ ثَ)

که تاک نشاند. تاک نشاننده. رزبان. کشاورز تاک. کشت کننده رز:
بودم آن روز من از طایفۀ دردکشان
که نه از تاک نشان بود و نه از تاک نشان.
جامی (دیوان چ هاشم رضی ص 591).
رجوع به تاک شود

لغت نامه دهخدا

خاک نشین

(کَ دَ / دِ)

نشیننده بر خاک. مجازاً متواضع و منکسر و خاکسار و خلیق. (آنندراج) :
با خاک نشینان بنشین تا گویند
هر چیز سبک تر است بالا باشد.
خاقانی.
، مرده چونکه در خاک کنندش:
ای دو جهان زیرزمین از چه ای
خاک نه ای، خاک نشین از چه ای ؟
نظامی.
، (اصطلاح تصوف) واصل:
نه در اختر حرکت بود و نه در قطب سکون
گر نبودی بزمین خاک نشینانی چند.
حاجی ملاهادی سبزواری

لغت نامه دهخدا

تارک شدن

(مُ وَ لَ)

چیز آموخته را فراموش کردن. (فرهنگ نظام)

لغت نامه دهخدا